Mijn kind is sociaal angstig
Deze zin had mijn vader gezegd kunnen hebben toen ik een jaar of 16 was. We waren net verhuisd naar Katwijk en ik kwam op een middelbare school terecht waar ik niemand kende. We gingen ook nog eens op werkweek naar Praag. Iedereen kende elkaar al jaren en hadden ondertussen al gezellige groepjes gevormd. En ik werd om de één of andere reden gevraagd om op dezelfde kamer van een luidruchtige populaire meidengroep te gaan slapen. Hier kon ik, hoe graag ik dit ook wilde, geen nee tegen zeggen..
Ik was niet mezelf
Ik voelde mij TOTAAL niet op mijn gemak en had veel last van gedachten zoals: ‘Ik ben saai’, ‘Ze zullen mij toch wel raar vinden’ en ‘Ik ben helemaal geen populair meisje dus ik hoor hier niet tussen..’, Ik voelde mij nerveus met als gevolg dat ik totaal niet mezelf durfde te zijn. De week duurde hemeltergend lang.. Ik wist niks te vertellen en ik voelde mij met de dag onzekerder worden. Iedereen leek het naar zijn of haar zin te hebben en had de tijd van hun leven.. behalve ik! Na deze week zat ik met tranen in mijn ogen bij mijn vader in de auto omdat ik gedurende de week op een gegeven moment werd buitengesloten en genegeerd..
Heeft je puber last van verlegenheid?
De ‘Boost je sociale vaardigheden gids’ kan je puber helpen! In de gids leert je puber hoe hij of zij:
- Op iemand af kan stappen
- Met iemand een praatje kan maken
- Een gesprek gaande kan houden
- Vriendschappen aan kan gaan en kan onderhouden
Toch is het goed gekomen
Toch is het ondanks deze pijnlijke ervaring uiteindelijk helemaal goed gekomen.. al ging ik wel een paar weken/maanden met veel buikpijn en tegenzin naar school. Deze werkweek ervaring had mij absoluut geen goed gedaan en bevestigde mij nog extra in mijn overtuiging dat ik ‘raar’ was. Toch lukte het mij om op een gegeven moment om de knop om te draaien en initiatief te nemen door naast verschillende nieuwe meiden in de klas te gaan zitten. Ik leerde op een gegeven moment een rustig meidengroepje kennen waar ik mij wél op mijn gemak voelde. Hier ging ik ook elke keer bijstaan tijdens de pauzes.
Wat mij als puber achteraf heeft geholpen is:
- Mijn hart luchten bij mijn vader
- Ondanks de buikpijn, tegenzin en het verdriet toch naar school gaan.
- Ondanks dat ik het eng vond en mega onzeker was toch bij verschillende meiden gaan zitten in de les en praten over: of ze hun huiswerk hebben gemaakt, of ze zin hebben in de les, of ze goed hebben geleerd voor de toets etc.
- Aan een aardig meisje vragen of ze het leuk vond om samen te leren voor een toets. Vervolgens gingen we gezellig de stad in en andere leuke dingen doen..
Is mijn verhaal herkenbaar voor je zoon of dochter? Of juist helemaal niet? Ik ben benieuwd! Laat je het weten in een berichtje? 
