Als ik terug kijk naar mijn eigen jeugd had ik vooral één op één vriendschappen. Toen ik een jaar of 11 was ervoer ik pas echt hoe fijn vriendschap kan zijn. Ik was net verhuisd van Voorburg naar Hoofddorp. Ik kwam op een nieuwe basisschool terecht met een hele fijne juf. Terugdenkend heeft deze juf echt het verschil voor mij gemaakt. Ze liet mij op mijn eerste schooldag een mooie tekening maken op het schoolbord. Ik tekende een paard op het bord met glanzende manen en met mooie vrolijke kleuren eromheen. Ik werd meteen gezien en gewaardeerd voor de creativiteit die ik als kind al in mij had.
Waardevolle vriendschappen
Wie mij goed kent weet dat ik geen standaard jeugd achter de rug heb. De vriendschappen die ik van mijn elfde tot mijn zestiende had waren goud waard voor mij als ik achteraf terugdenk. Ze hebben mij door de moeilijke tijd heen geloodst naast de volwassenen die mij hebben gesteund en gestimuleerd. Vooral deze vrienden en vriendinnen waardeerden mij zoals ik toen was, zonder dat ik mij anders hoefde voor te doen. Terwijl ik dat gevoel wel kreeg bij volwassenen die mij liever wat extraverter hadden gezien, en hier enorm hun best voor hebben gedaan dit gedrag bij mij te stimuleren. Ik wil mijn vriendschappen niet idealiseren maar het was zo ontzettend waardevol voor mij om te ervaren wat het betekent om jezelf te mogen zijn bij anderen! We hebben veel gelachen, geheimen gedeeld en avonturen beleefd.
Vriendschap heeft mij erdoorheen geloodst
Terwijl andere jongens en meiden onderdeel waren van grote vriendengroepen had ik een handjevol één op één vriendschappen. Vooral tussen mijn veertiende en vijftiende levensjaar had ik contact met een paar jongens en meiden uit mijn klas en andere klassen. Ik was ook nog eens verliefd en kon dit gevoel het beste delen met mijn ‘beste’ vriendin. Het was heerlijk om schaterlachend langs de ‘jongens’ te lopen in de pauze. Stiekem keken we over ons schouders heen om te checken of de jongen in kwestie ook naar één van ons keek. Alleen met haar deelde ik echt mijn zielenroerselen en zij met mij. Terugkijkend had ik op mijn middelbare school een heerlijke tijd. Ik haalde goede cijfers, ik had fijne vriendinnen en zelfs een beste vriendin. Buiten school was het een ander verhaal. Buiten school was het voortdurend aftasten wat ik wel of niet kon vertellen en ik voelde mij vaak genoeg ‘dom’ en een ‘weirdo’. Tegelijkertijd waren de intenties van de volwassenen om mij heen goed. Als puber kon ik dit toen niet in zien en ik voelde mij regelmatig niet gezien en begrepen.
Weer een verhuizing
Op mijn zestiende ging ik weer verhuizen. De situatie veranderde totaal. Dit keer had ik buiten school om eindelijk het gevoel dat ik was thuis gekomen. Ik voelde mij fijn en gewaardeerd en ik had een veilige plek. Terwijl ik op school nu juist zoekende was naar nieuwe vriendschappen. Ik kreeg heimwee naar de fijne vriendschappen die ik op mijn oude school had achtergelaten. Het duurde even voordat ik alsnog contact kreeg met leuke meiden in mijn klas. Dit ging niet zonder slag of stoot. Regelmatig ging ik met buikpijn en een brok in mijn keel naar school. Je kon mij toentertijd zeker een eenzame jongere noemen. De druppel was op het moment dat ik verplicht met werkweek naar Praag moest en in een bestaande groep ‘populaire’ meiden terecht kwam waar ik mij totaal niet in thuis voelde. Ik heb die hele week mezelf sterk gehouden door gewoon mee te doen. Totdat ik met dit groepje bij de MacDonalds in Praag zat om iets te eten en de bestaande tafel te klein was om met z’n allen aan te zitten. Ik viel er buiten en niemand wilde bij mij komen zitten. Deze ervaring werd bevestigd op het moment dat een meisje uit de groep zei: ‘Ik ga echt niet naast haar zitten hoor!!’ Een pijnlijke ervaring.. Je kan je voorstellen dat ik na deze reis huilend in de auto zat toen mijn vader mij in Nederland kwam ophalen.
Mijn innerlijke motivatie voor Jong Assertief is hieruit ontstaan
Je verleden vormt je en maakt je tot wie je nu bent zeggen ze vaak. Iedereen die dit leest snapt nu nog beter waarom ik zo gemotiveerd ben om jongeren te helpen en ze een fijne veilige groep te geven waar ze mogen ervaren dat ze de moeite waard zijn. Ik gun geen enkele jongere de pijnlijke ervaringen die ik zelf heb opgedaan en ik geloof dat vriendschappen van levensbelang zijn. Zeker als je in zo’n onzekere fase zit als in de puberteit! Als puber had ik veel te leren. Zo had het mij geholpen wanneer ik had geleerd mijn eigen gedachten niet zo serieus te nemen, hoe ik initiatief kon tonen, wat mijn kwaliteiten zijn en hoe ik beter kon worden in smalltalk. Een aantal van deze punten heb ik geleerd tijdens de weerbaarheidstrainingen die ik heb gevolgd. Maar ondertussen ben ik van mening dat de trainingen zoveel beter kunnen! Bij het geven van de trainingen put ik uit mijn eigen ervaringen maar zeker ook uit de ervaringen van de jongeren. Wat voor feedback geven de jongeren op de training? Hoe kan ik de training in het vervolg verbeteren? Deze wisselwerking heeft tot nu toe veel moois opgeleverd met tevreden ouders en jongeren.
