Pas verhuisd en nieuwe contacten leggen
Stel je eens voor. Je bent 16 jaar en je bent pas verhuisd naar de andere kant van Nederland. Je hebt je oude school en je vrienden achter je gelaten en je komt op een nieuwe school terecht. Verhuizen is eigenlijk niks nieuws voor je… Je bent het al van kleins af aan gewend om elke keer weer te wennen aan nieuwe mensen. Je vindt aansluiting bij een nieuwe groep en je wordt uitgenodigd om mee te gaan naar een feestje. Niks aan de hand toch zou je zeggen?
Stil vallen tijdens gesprekken
Sanne ziet dat anders. Ze valt op een gegeven moment stil tijdens de gesprekken in haar nieuwe vriendinnengroep. Ze zou ook zo graag veel willen vertellen net zoals die ene nieuwe vriendin die ze een ‘praatgraag type’ noemt. Ze probeert vaak wat te zeggen in de groep maar op een gegeven moment weet ze het niet meer. Ze voelt zich dan vermoeid met als resultaat dat ze zich ‘groot’ probeert te houden en tot het einde leuk probeert te zijn. Achteraf is ze boos op zichzelf dat het alweer niet is gelukt. Waarom lukt het anderen nou wel en mij niet?
Gesprekken horen toch vanzelf te gaan?
Wanneer we samen inzoomen op hoe ze gesprekken voert met vriendinnen en wat dat met haar doet komt er niet veel uit. De overtuiging; ‘gesprekken horen toch vanzelf te gaan’ speelt een grote rol in wat ze van zichzelf verwacht en waar ze in haar ogen nog niet aan voldoet. Ik kreeg weinig vat op hoe ze de ervaringen beleefde denkend aan: wat ze precies zegt tijdens gesprekken, hoe ze zich erbij voelde, hoe de ander reageerde…Het waren te moeilijke vragen. Er kwam weinig uit.
Muizenstapjes
Tijdens de gesprekken met jongeren heb ik soms het gevoel dat ik kleine muizenstapjes aan het zetten ben. Het zou te rooskleurig zijn wanneer ik zou zeggen dat alle gesprekken soepeltjes verlopen en ik niet af en toe (met zweet op mijn voorhoofd) denk: ‘Hoe gaan we ook alweer verder?’ Hoe kan ik deze jongere het beste helpen? Des te enthousiaster werd ik op het moment dat Sanne na de 3e sessie in het gesprek tegen mij zei: het is fijn om te praten. De problemen worden daardoor minder groot in mijn hoofd. Ik denk dat ik zelf verder kan! Op de vraag wat ze van de gesprekken vond zei ze: ‘ik heb meer inzicht gekregen’. Het is toch wat minder dramatisch gesteld met mij dan ik eerst dacht. Ze zei dat ze eerst dacht dat ze niet zo goed was in het voeren van gesprekken… maar ondertussen is ze van gedachten veranderd.
Om je een idee te geven wat ik tijdens de gesprekken terug laat komen:
- Een positieve focus: wat gaat je goed af? Hoe is je dat gelukt?
- Inzicht geven in de kracht van positieve en negatieve gedachten en wat voor effect dit kan hebben.
- Inzicht geven in de verschillende karaktereigenschappen die mensen kunnen hebben en vragen hoe de jongere zichzelf ziet (denkend aan introversie, ambivertie, extraversie, hooggevoeligheid)
- Bewustwording van de vaardigheden die de jongeren vaak al (onbewust) van nature toepassen en hoe ze deze kunnen versterken denkend aan: vragen stellen, doorvragen, verhaal samenvatten, vooraf gespreksonderwerpen verzinnen, jezelf kwetsbaar durven opstellen, vriendschappen onderhouden, initiatief tonen etcetera.
- De jongeren zelf aan het denken zetten… en dus bijna niks voorkauwen 😉.
